Mukaddes Kitap, Tanrı'nın aslında Lucifer ("parlayan") adında güçlü, zeki ve harika bir meleksi varlık (tüm meleklerin başı) yarattığını ve bunun çok iyi olduğunu bildirir. Ama Lucifer'in özgürce karar verebileceği bir iradesi vardı. İşaya 14'teki bir pasaj, önünde duran seçimi kaydeder.

​

"Nasıl düştün gökten ey güzel sabah yıldızı! Nasıl yere düştün, bütün milletleri yere seren! Ama içinden düşündün ki: "Göğe yükselmek ve tahtımı Tanrı'nın yıldızlarının üzerine yükseltmek istiyorum. , uzak kuzeydeki cemaat dağında oturmak istiyorum ve en yüksek bulutlara çıkacağım ve en yüksek gibi olacağım ”(İşaya 14: 12-14)

​

Yani  Adem'in sahip olduğu gibi  Lucifer da bir seçimdir. Ya Tanrı'nın Tanrı olduğunu kabul edebilir ya da kendi Tanrısı olmayı seçebilirdi. Tekrarlanan 'İstiyorum', Tanrı'ya direnmeye karar verdiğini ve kendisini 'En Yüce' ilan ettiğini gösterir. Hezekiel Kitabındaki bir pasaj, Lucifer'in düşüşünden paralel bir pasaj içerir.

​

“Aden'de, Tanrı'nın bahçesindeydin… Parlayan, kalkan kerubiydin ve seni mukaddes dağa koymuştum; sen bir tanrıydın ve ateşli taşların arasında yürüdün. Yaratıldığın günden sende fesat bulununcaya kadar yaptıklarında kusursuzdun. Sonra seni Tanrı'nın dağından kovdum ve seni ey kalkan kerubiler, ateşli taşların ortasından sildim. Kalbin ayağa kalktığı için, çok güzel olduğun ve tüm görkeminle bilgeliğini bozduğun için, bu yüzden seni yere attım ”(Esekiel 28: 13-17)

​

Lucifer'in güzelliği, bilgeliği ve gücü - Tanrı'nın onda yarattığı tüm iyi şeyler - onu gururlandırdı. Kibiri isyanına ve düşüşüne yol açtı, ancak gücünü ve niteliklerini kaybetmedi (ve böylece korudu). Tanrı'nın kim olacağını görmek için Yaratıcısına karşı kozmik bir isyan başlatır. Stratejisi, insanlığı kendi yaptığı seçimlere boyun eğdirmeye çalışarak - kendilerini sevmeye, Tanrı'dan bağımsız olmaya ve ona karşı çıkmaya ikna etmekti. İncelemenin özü  Adem'in iradesi  Lucifer'inkiyle aynı; sadece farklı bir cübbe giymişti. İkisi de kendi tanrıları olmayı seçti. Bu, Tanrı'nın en yüksek yanılgısıydı (ve öyledir).

​

Lusifer neden Tanrı'ya karşı ayaklandı?

Fakat Lucifer neden her şeyi bilen ve her şeye gücü yeten Yaratıcı'nın kuralına karşı gelmek ve onu gasp etmek istedi? Zeki olmanın önemli bir parçası, potansiyel bir rakibi yenip yenemeyeceğinizi bilmektir. Lucifer'in gücü olabilir (ve hala var), ancak bir yaratık olarak sınırlı gücü, Yaratıcısına karşı başarılı bir isyan için yetersiz olurdu. O zaman neden imkansız bir zafer elde etmek için her şeyi riske atalım? Kurnaz bir meleğin, hem her şeyi bilme hem de her şeye gücü yeten bir karmaşa savaşında sınırlarını tanıması ve isyanını durdurması gerektiğini düşünürdüm. Peki bunu neden yapmadı? Bu soru beni yıllarca şaşırttı. Bana yardımcı olan şey, Lucifer'in yalnızca inanç temelinde Tanrı'nın O'nun Her Şeye Gücü Yeten Yaratıcısı olduğu sonucuna varabileceği gerçeğiydi - tıpkı bizim gibi. Bildiriyorum. Kutsal Kitap meleklerin ortaya çıkışını yaratılışın ilk haftasıyla ilişkilendirir. Bunu yukarıda İşaya 14'te gördük, ancak Mukaddes Kitap boyunca çok tutarlıdır. Örneğin, bir yaratılış pasajı bize Eyüp kitabında şunları söyler:

​

Ve Rab, Eyüp'e fırtınadan cevap verip dedi: Ben dünyayı kurduğumda neredeydin? Çok zekiysen söyle! ... sabah yıldızları beni hep birlikte övdüğünde ve Tanrı'nın tüm oğulları sevinçle bağırdığında? (Eyub 38: 1-7)

​

Lucifer'in yaratılış haftasında bir ara yaratıldığını ve kozmosun bir yerinde bilincini aldığını (ilk kez) hayal edelim. Tek bildiği, şu anda var olduğu ve farkında olduğu ve kendisini ve kozmosu yarattığını iddia eden başka bir varlığın olduğudur. Fakat Lucifer bu iddianın doğru olduğunu nereden biliyor? Belki de bu sözde Yaratıcı, Lucifer'den hemen önce kozmosta var olmuştur. Ve bu 'yaratıcı' daha önce sahneye çıktığı için, tabiri caizse, o (belki) ondan (Lucifer) daha güçlü ve daha bilgilidir - ama sonra belki de olmayabilir. Hem o hem de sözde yaratıcısı var olmuş olabilir mi? Lucifer'in yapabileceği tek şey, Tanrı'nın kendisini yarattığı ve Tanrı'nın kendisinin ebedi ve sonsuz olduğu sözünü kabul etmekti. Kibir içinde, kendi kafasında yarattığı fanteziye inanmaya karar verdi.

​

Lucifer'in kendisinin ve Tanrı'nın (ve diğer meleklerin) aynı anda varolduğuna inanabilmesinin hayali olacağı düşünülebilir. Ancak bu, modern kozmolojideki en yeni ve en yüksek (düşünmenin) arkasındaki aynı temel fikirdir. Hiçliğin kozmik bir hareketi vardı ve sonra bu hareketten evren meydana geldi. Modern, ateist, kozmolojik spekülasyonun özü budur. Temel olarak, Lucifer'den Richard Dawkins ve Stephen Hawkings'e ve sen ve ben, herkes, evrenin kapalı olup olmadığına veya bir Yaratıcı tarafından yaratılıp sürdürülmediğine inançla karar vermek zorundadır.

​

Başka bir deyişle, görmek inanmak değildir. Lucifer, Tanrı'yı görmüş ve onunla konuşmuş olabilirdi. Öyle olsa bile, yine de kendisini Allah'ın yarattığına imanla kabul etmesi gerekirdi. Birçok insan bana, eğer Tanrı sadece kendilerine görünseydi, inanacaklarını söylüyor. Ancak İncil aracılığıyla birçok insan Tanrı'yı gördü ve duydu - sorun asla bu değildi. Tersine, meselenin özü, O'nun kendileri (Allah) ve kendileri hakkındaki sözünü kabul edip etmeyecekleri ve ona güvenip güvenmeyecekleriydi. Adem ve Havva'dan Kabil ve Habil'e, Nuh'a ve Mısırlılara  ilk Fısıh'ta , Kızıldeniz'i geçen İsrailoğullarına ve İsa'nın mucizelerini görenlere - hiçbiri “görerek” güvenmedi. Lucifer'in düşüşü bununla çakışıyor.

​

Şeytan bugün ne yapıyor?

Böylece Tanrı bir "kötü şeytan" yaratmadı, ancak kibiriyle Tanrı'ya karşı bir ayaklanmaya neden olan ve böylece bozulan (orijinal parlaklığını kaybetmeden) güçlü ve akıllı bir melek varlığı yarattı. Siz, ben ve tüm insanlık, Tanrı ile 'düşmanı' (şeytan) arasındaki bu çatışmanın savaş alanının bir parçası olduk. Şeytan adına, “Yüzüklerin Efendisi” filmindeki 'Kara Süvariler' gibi ürkütücü siyah pelerinler içinde dolaşmak ve üzerimize kötü lanetler yağdırmak onun stratejisi değildir. Aksine, muhafaza ettiği görkemiyle, bizi Tanrı'nın kurtardığı kurtuluştan arar.  zamanın başından beri  tarafından  İbrahim  ve  Am  İsa'nın ölümü ve dirilişi aracılığıyla duyurulur ve daha sonra gerçekleştirilir. İncil'in dediği gibi:

​

  "Çünkü o, Şeytan, bir ışık meleği kılığına girer. Bu nedenle, kullarının doğruluğun hizmetkarları kılığına girmeleri büyük bir şey değildir. (2 Korintliler 11: 14-15)

​

Şeytan ve kulları 'nur' kılığına girebildikleri için bizler daha kolay aldanabiliriz. Bu nedenle sevindirici haberin kişisel olarak anlaşılması çok önemlidir.